La cita

#5

19 IV 13

Halo!-krzyczała do słuchawki Paula-Jak tam? Jezu, zabierz mnie stad, bo nie wytrzymuje już z tymi lamusami.
-Hahaha! O kim mówisz?-Bardzo chciało mi się śmiać.
- No jak to o kim? O Filipie między innymi. Ciągle gada o tym jak mu ciebie brak i jak za tobą tęskni. Wiesz, to ty byłaś jego najlepszą przyjaciółką.

- No to na co czekacie? Mam cudowny dom, który pomieści pewnie z 8 osób. Zapytam się cioci i jeśli opłacicie sobie loty to przyjeżdżajcie! Barcelona jest piękna.- mówiłam z zapałem.

Rozmawialiśmy jeszcze chwile, po czym do pokoju weszła ciocia i powiedziała coś co sprawiło, że poczułam się jak najszczęśliwszy człowiek na Ziemi. Mianowicie wręczyła mi kopertę z charakterystycznym i wszędzie rozpoznawalnym herbem. W tamtej chwili moje serce stanęło. Przede mną leżały bilety na najprawdziwszy mecz Barcelony z Sevillą. Zamurowało mnie, stałam jak wryta. Choć był to dopiero mój drugi dzień w stolicy Katalonii już było niesamowicie. Jedynym problemem było moje serce, które najwyraźniej dostało za wiele powodów do radości i biło mi tak szybko, ze myślałam, że umieram. Ciocia śmiała się ze mnie. Dodała "estas muy loca" i zaczęła podśpiewywać piosenkę Shaki "Loca, loca", ale to nie powstrzymywało mnie od okrzyków radości i tańców szczęścia.

"Puk! Puk!" rozległo się pukanie do drzwi.
Spojrzałam przez szybę i zobaczyłam przystojnego Hiszpana.
Hola! Soy Javier. Eres Julia ¿no? Tu tia hablóme que eres guapa. Pero yo creo que muy muy guapa! - powiedział nieznajomy. (Hej! Jestem Javier. Ty jesteś Julia, tak? Twoja ciocia mówiła mi, że jesteś ładna. Ale myślę, że bardzo bardzo ładna!)
A ja tylko zaśmiałam się, podziękowałam i zaprosiłam na kawę, bo była to moja specjalność. 

Wydawał się bardzo sympatyczny i był inny niż chłopcy w Polsce, taki bezpośredni i zabawny. Do tego był bardzo ładny, a w jego oczy mogłabym patrzeć godzinami.
Był 21-letnim chłopakiem, wiec o 5 lat starszym ode mnie. To mi nie przeszkadzało, bo lubiłam gdy chłopak był dojrzalszy. Ci w moim wieku byli jeszcze tacy jak dzieci z zerówki, albo i gorzej. 
Zrobiłam mu pyszna caffe latte z karmelem.

 

 Widziałam że mu smakowało bo zostały mu tak zwane "wąsy". Wyglądał przezabawnie. Rozmawiało się nam wspaniale, jakbyśmy znali się od lat. Potem powiedział " Soy el futbolista"(jestem piłkarzem),a to sprawiło, że był jak ideał. Był po prostu idealny. Nie dość, że miły, przystojny to jeszcze piłkarz. Na pożegnanie pocałował mnie w policzek i podał kartkę w mapką gdzie mieszka. Był sąsiadem mojej cioci, mieszkał zaledwie 5 domów dalej.Mapa praktycznie nie była mi potrzebna, ale wiedziałam, że mu po prostu zależy, więc wzięłam ją bez wahania. Papier, który mi dał miał w sobie coś dziwnego. Był czerwony z granatowymi wstawkami po bokach, a na dole widniał napis "Mes que un club". 
-Czy to możliwe, żeby grał w Barcelonie?- pytałam.
-Nie wiem kochana, zapytaj go! Nie wiem o nim wiele, jedyne to, że chodziłam z jego starszą siostrą na studia.-odpowiedziała ciocia.
Patrząc tak na kartkę zupełnie nie zauważyłam, że napisał coś na odwrocie. Było tam napisane:

To chyba była randka. Jako, że dziś był 27, a zegar wskazywał 16 do spotkania zostały mi zaledwie 4 godziny. Pędem poleciałam w stronę szafy, ale nic tam nie znalazłam, co zadawałoby się na randkę z takim facetem. Carlota, bo ciocia kazała mi tak do siebie mówić, pożyczyła mi kremową sukienkę i śliczne czarne obcasy.  Ubrałam się w to i choć nie lubię swojego wyglądu zdawało mi się, że wyglądałam dość dobrze. Gdy nadeszła 19 wyszłam na autobus i podekscytowana pojechałam na tajemnicze spotkanie.